“Na mijn vader ben ik de enige echte directeur in dit gezin”. De woorden ontglipten me nog voordat ik me van de gedachte bewust was. Drie van mijn vier broers volgden mijn vader op in het door hem opgerichte familiebedrijf. De jongste van de drie begraaft vandaag zijn vrouw en het familiebedrijf is verkocht.

Mijn vader bouwde met mensen, stenen, kozijnen en dakpannen. Ik bouwde met kinderen, ouders, groepsleiders en gedragswetenschappers. De bedrijven zijn bijna even groot en net als mijn vader heb ik mijn positie helemaal op eigen kracht bereikt. Hij verliet zijn vaders bouwbedrijf met zestig gulden steigerhout. Ik verliet hem met een afgebroken vierde klas Havo. We zijn beiden een aantal keer opnieuw begonnen. Hij met ondernemen, ik met mensen. Hij had zijn kantoor op grote afstand van zijn gezin maar aangrenzend aan onze huiskamer. Altijd klaar om direct in te grijpen, nooit bereikbaar. God wat haatte en bewonderde ik die man. Zijn hardheid, zijn nietsontziende doelgerichtheid en zijn overweldigende macht. Maar ook zijn passie voor zijn werk, de liefde voor de mensen in zijn bedrijf en zijn haast kinderlijke trots op de door hem geproduceerde gebouwen, waar hij ons bij voorkeur iedere zondag met zijn Amerikaanse sleeën langs leidde. Hij voerde een afschuwelijke strijd tegen een onvermijdelijke dood. Nog voordat iemand zijn leiderschap durfde te betwisten, stierf de moe gestreden wolf te midden van zijn nog altijd onderdanige troep en gromde tegen eenieder die zijn zwakheid zag. Het pus van eenenzestig jaar etterende eenzaamheid spatte van zijn doodsstrijd af. In het kielzog van zijn gezin kreeg de in zijn ogen falende huisarts de volle laag. Zelfs mijn moeder, de vrouw waar hij op zijn manier werkelijk van hield kon hij in die allesbeslissende maanden van zijn sterfbed niet toelaten. En ik? Wat deed ik op de drempel van de deur van waaruit mijn broer zijn door hem geliefde vrouw veel te vroeg ter graven bracht? Ik hielp bij het dragen van de kist en klampte me vast aan de gedachte dat ik anders was. Beter dan mijn vader, beter dan mijn broers. God wat haatte en bewonderde ik mezelf. Ik voelde voor het eerst diep van binnen het koortsig kloppen van mijn eigen ingekapselde wonden van eenzaamheid. En als trouwe zoon van mijn vader ben ik zonder hulp van anderen gaan snijden. Die wonden moesten open, de etter eruit. Ik heb op allerlei plekken gesneden. Ik heb mijn baan opgezegd en Nederland verlaten. Ik heb mijn vrouw bedrogen en het veilige nest vernield. Terug in Nederland leven we in een caravan. Ik ben zonder werk en zonder status. Naakt en kwetsbaar maar met een beginnend geluksgevoel. Het kloppen van de etterende wonden neemt langzaam af. Alleen mijn geliefde mag soms wat van het pus zien. Liefst voer ik het nog steeds zelf beetje bij beetje af. Als ze onbedoeld toch op een van de oude wonden drukt, moet ze soms kokhalzen van de stank die vrijkomt. En dan worstel ik om me op mijn wonden te richten en niet koortsig van me af te slaan. Met het verzorgen van mijn wonden neemt de druk af en komt er ruimte om te leven.

In zijn goede dagen praatte mijn vader in parabels. Door de rook van zijn eeuwig brandende sigaren, kon hij de dingen prachtig zeggen. In die geur waande je je in een andere wereld. Mijn moeder zei dan vaak dat hij net Jezus was. Mijn streng katholieke vader vergaf haar deze blasfemie met een voor hem onnatuurlijke, haast ondeugende glimlach. God wat veranderde en verwonderde die man me dan. Ik vertelde verhalen aan mijn kinderen en nu, naakt en kwetsbaar, ga ik mijn parabels delen met allen die mij in al mijn naaktheid durven zien.

De Koning leeft!