De regen slaat op mijn voorruit en de wind rukt aan mijn auto. Gister zeiden we nog gekscherend tegen elkaar dat we vandaag buiten mochten spelen. Dat is nu niet meer zo’n aanlokkelijk vooruitzicht. Even later schik ik op van het piepende geluid van ruitenwissers op een droge voorruit. Aan de andere kant van de IJssel is het droog en in de verte zie ik dat er wat blauwe plekken tussen de donkere wolken zichtbaar zijn! Als ik een uurtje later, een beetje zoekend, het erf op van een oude Drentse boerderij opdraai, schijnt de zon. Eric is er al, ik zie zijn auto staan op het gras voor de schuur, naast de trailer met de kano’s. We gaan met ons directieteam een dagje uit; fietsen, kanoën en aansluitend eten met onze partners. Als ik uitstap rukt de wind aan het portier.

Het was de afgelopen week erg slecht weer en ook voor vandaag is slecht weer voorspeld. We zijn allemaal van dezelfde leeftijd en laten we eerlijk zijn, onze jonge honden tijd is allang voorbij. We hebben geen van allen zin in een nat pak. Op de radio onderweg hierheen hoorde ik dat het in de rest van het land nog steeds volop regent en stormt. Maar het Noorden lijkt vandaag een positieve uitzondering te vormen. Volgens de voorspellingen houden wij het hier tot vanavond droog.

De boer, een kromgetrokken oude man, wijst me de kamer waar ik mijn pak kan verruilen voor wind- en waterdichte kleding. Daar tref ik Eric, onze bestuurder, organisator en aanjager van onze teamuitjes. Hij is zich al aan het omkleden. “Hé Dick, heb je er ook zo’n zin an”? Een klap om mijn schouder, een brede glimlach op zijn gezicht. “Ja, het weer ziet er hier verrassend mooi uit” antwoord ik, “Toen ik van huis vertrok hoosde het. Ik hoop dat we het hier droog houden”. “Het komt helemaal goed, let maar op. Het wordt een prachtige dag” antwoord Eric. Zijn voorpret werkt aanstekelijk en zoals zo vaak in zijn gezelschap, laat ik ook dit keer haast automatisch mijn bedenkingen varen. Ik zoek een plekje tussen de kledingstukken van Eric die overal verspreid liggen.  Hij ziet mijn zoeken en grist, gekleed in ouderwets wit ondergoed, wat kledingstukken bij elkaar en wil ze snel in zijn Samsonite koffertje stoppen. “Heb je nog andere kleren meegenomen voor het diner van vanavond?” vraag ik vlug. Voorover gebogen over zijn koffer, met zijn merkoverhemd in zijn hand kijkt hij schuin omhoog naar me op, een vragende, verbaasde blik in zijn ogen. “Hoe bedoel je”? vraagt hij. “Als je niets anders bij je hebt”; antwoord ik, “is het misschien handig om je overhemd en jasje uit te hangen in plaats van in je koffer te doen. Ik denk niet dat je straks met een gekreukt overhemd en een verfrommeld colbert aan het diner wilt zitten”. “Ja, ja natuurlijk”: stamelt Eric. Hij hangt zijn overhemd en colbert aan een hangertje aan de kapstok. Zijn broek legt hij keurig over de leuning van een stoel. Ik vraag me af hoe hij dat doet bij al die overnachtingen in hotels, overal in het land, als hij weer eens voor meerdere dagen van huis is om de belangen van ons bedrijf te behartigen. Wie redt hem daar, wie zorgt er dan voor hem? Of zit hij dan gewoon met gekreukte kleding tussen al die collega’s met keurige maatpakken?

Onder het omkleden vertelt Eric uitgebreid over het Drentse landschap waar we op onze fiets- en kanotocht doorheen zullen trekken. De loop van de Drentse Aa, de terpen en natuurlijke hoge zandruggen, de uit de ijstijd overgebleven pingoruines, het Zuidlaardermeer, de vaarten en gemalen. Hij vertelt dat de bossen die we tegen zullen komen vroeger onvruchtbare stukken land waren, niet de moeite van het ontginnen waard. “Bij langdurige regen kan het water niet meer weg”, legt hij verder uit. “Dat komt doordat vlak onder de eerste zandlaag een waterdichte kleilaag ligt. Na een paar dagen regen kan het zand het water niet meer afvoeren en verandert het plotseling in gevaarlijk drijfzand”. De rest van de dag zal ik veel mooie verhalen horen over de historie van het landschap, de mensen, de landbouw, de huizen en dorpen.

De andere collega’s druppelen binnen en we staan mooi op tijd klaar om op de fiets te stappen. “Wie van ons moet vandaag bereikbaar zijn”; vraagt onze schooldirectrice. “O ja, ik”, roept Eric, “Goed dat je eraan denkt. Heeft er iemand een mobiele telefoon bij zich? De batterij van mijn telefoon is leeg”. Hier en daar klinkt een zucht maar vrijwel gelijktijdig worden er 3 telefoons aangereikt. Eric pakt er een en stapt op de fiets. Hij weet als enige de weg en roept “hier links af”. Toch fietst hij de rest van de weg ergens achteraan of in het midden. Bij iedere kruising van wegen ontstaat er enige beroering en wordt er heen en weer geroepen om de richting te bepalen. Enkele keren staan we stil of moeten we omkeren omdat de instructies niet, of te laat bij de kopgroep aankomen. We maken er maar een spelletje van. Collega’s van middelbare leeftijd op schoolreisje met een meester die voortdurend uit zijn rol valt en leerlingen die lekker hun eigen richting bepalen. Zo gaat het ook vandaag. Van de fiets, met tweeën  in een kano. een flinke wind, maar nog steeds prachtig weer. De regenpakken gaan uit. We kanoën het oude haventje van Noord Laren uit en gaan de vaart op richting het meer van Zuidlaren. Ik wist niet dat het nog stiller kon worden. Alleen het ruisen van de wind in het riet, het kabbelende water, het gekwaak van allerlei soorten eenden, het vleugel geklapper van een groep opvliegende zwanen, onze peddels in het water. Goede gesprekken met mijn collega voorin de kano benadrukken de stilte als we even niet praten. Vanuit de verte hoor ik flarden van gesprekken in de andere kano’s. Soms varen we dichter bij elkaar en luisteren we naar die prachtige verhalen van Eric, heerlijk. Hij heeft de route zo gemaakt dat we halverwege langs de kade van een van de laatste zoet water vissers van deze regio komen. De geur van vers gerookte paling komt ons al tegemoet. Met een groot gebaar koopt Eric een kilo paling, hij trakteert. Even later rekent de financiële man hoofdschuddend af. Eric is zijn portemonnee vergeten. De paling is nog half warm en we eten ze zo vanaf het papier. We staan allemaal licht voorovergebogen, de armen iets van ons af om geen vet op onze kleren te krijgen. Even geen gesprekken, muizende katten mauwen niet.

We stappen weer in onze kano’s en ruim een uur later zijn we terug bij de boer. We kleden ons om, de pakken en jurken komen weer tevoorschijn. Met een paar auto’s gaan we naar het restaurant. Ik rij en in onze auto overspoelt en masseert  Damien Rice onze vermoeide ledematen. Buiten glijdt het stille Drentse landschap in het avondlicht voorbij.

Het restaurant blijkt een wat oubollig verbouwde Drentse boerderij met een fantastische keuken te zijn, midden in een klein intiem gehucht. Onze partners komen binnen, we drinken een aperitief bij de open haard en er ontstaan geanimeerde gesprekken. Dit is de vijfde keer dat we in deze samenstelling bij elkaar komen. De gesprekken gaan verder alsof er niet steeds een jaar tussen gezeten heeft.  Als de groep compleet is, neemt Eric het woord. Hij heeft onze partners met warme belangstelling begroet en kijkt ons, als hoofd van deze werkende  familie, trots aan. Hij ziet er onberispelijk uit en in elegante bewoordingen vertelt hij over de successen die we het afgelopen jaar behaald hebben. Nergens zet hij zichzelf bovenaan, hij benadrukt de prestatie van het team en doet dat als een natuurlijke aanvoerder. Zonder opsmuk, zonder overdrijven.

Als hij ons even later voorgaat naar de eettafel, slaat zijn vrouw haar arm om hem heen en haalt achter zijn rug het pand van zijn jasje uit zijn broekriem. Eric merkt niets. Om me heen signalen van herkenning. Iets vergelijkbaars hebben we allemaal al zo vaak voor hem moeten doen maar de laatste tijd worden de glimlachen wat geforceerder en de zuchten dieper.

Nog voor we allemaal aan tafel zitten, trekken donkere wolken zich samen. Eric roemt het weer van vandaag op het moment dat de eerste regendruppels scherp op de ramen tikken. Hij heeft het nog niet in de gaten maar het mooie weer is voorbij.